หลายคนอาจจะสงสัยว่า กว่าที่ทั้งคู่จะก้าวมาเป็นพิธีกรมือรางวัลในวันนี้ ต้องผ่านอะไรมาบ้าง?สำหรับ “กำภู ภูริภูวดล” หรือ โจ้ เป็นชาว

อ.ประทาย จ.นครราชสีมา เขาบวชเรียนศึกษาธรรมะ-บาลี ที่สำนักเรียนวัดเกาะ ต.บางพลับ อ.โพธิ์ทอง จ.อ่างทอง จนได้เปรียญธรรม

5 ประโยคจากนั้นจึงย้ายมาอยู่ที่วัดอรุณราชวราราม และวัดระฆังโฆสิตาราม สำเร็จการศึกษาทางธรรม เปรียญธรรม 7 ประโยค และปริญญา

ตรีด้านรัฐศาสตs์ บริหารsัฐกิจ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยด้วยความชื่นชอบในอาชีพสื่อมวลชน แต่เพราะอยู่ในพื้นที่ชนuท

 

 

ขาดโอกาสทางการศึกษา จึงต้องบวชเป็นสามเณรเพื่อให้ได้เรียนหนังสือ เป็นสามเณร 8 ปี และพระภิกษุสงฆ์อีก 2 ปี ก่อนสึกออกมาทำงาน

ทางโลกเริ่มทำงานเป็นผู้สื่อข่าว และคอลัมนิสต์ หนังสือพิมพ์ ประมาณ 3-4 ปี กระทั่งปี 2540 เห็นว่าออฟฟิศไม่ค่อยดี เมื่อ อสมท.

เปิดรับสมัครผู้สื่อข่าว จึงไปสมัครและสอบได้ จึงย้ายที่ทำงาน ส่วน “รัชนีย์ สุทธิธรรม” เป็นชาว อ.หนองฮี จ.ร้อยเอ็ด จบการศึกษาปริญญาตรี

คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยรามคำแหง เริ่มทำงานเป็นผู้สื่อข่าวที่หนังสือพิมพ์ กระทั่งปี 2540 จึงสมัครใจลาออกกำภูและรัชนีย์ ต่างคนต่างก็

ทำงานที่สำนักข่าวไทย อสมท. โดยกำภูอยู่ที่โต๊ะข่าวเศรษฐกิจ ส่วนรัชนีย์อยู่โต๊ะข่าวไอที พร้อมกันนี้ต่างคนต่างก็ได้จัดรายการวิทยุที่คลื่นข่าว

อสมท. เอฟ.เอ็ม.ศุภชัย เสนอว่า น่าจะมีรายการที่จัดคู่กัน และเรียกกำภูไปคุย กำภูเสนอว่าน่าจะเป็นรายการคู่กันระหว่างชายและหญิง จะได้เข้าคู่กัน

 

 

มีลุกเล่นเยอะกว่า กระทั่งได้ยินเสียงรัชนีย์จัดรายการระหว่างขับรถกลับบ้านกำภูจึงโทรศัพท์ไปชวนรัชนีย์ให้มาจัดรายการลุกทุ่งด้วยกัน ด้วยความที่

เป็นคนชอบฟังเพลงลุกทุ่งอยู่แล้ว ร้องเพลงพุ่มพวง ดวงจันทร์ ได้แทบจะทุกเพลง จึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเลนอกจากจัดรายการคู่กันแล้ว ทั้งคู่ยัง

รับงานพิธีกร และงานร้องเพลงลุกทุ่งหมอลำที่ชื่อ “วงกำภู-รัชนีย์” อีกด้วย จุดเริ่มต้นมาจากที่กำภู-รัชนีย์ชวนแฟนคลับ ไปทำกิจกรรมการ กุศล และ

ร้องเพลงให้ความบันเทิงเป็นประจำ กระทั่ง อ.สัญญาลักษณ์ ดอนศรี โปรดิวเซอร์เจ้าของเพลง จึงช่วยแต่งเพลงการ กุศล มีคนถามว่า กำภู-รัชนีย์

 

เป็นแฟนกัน สามีภรรยากันจริงหรือไม่ ยืนยันว่าเป็นเพียงบทบาทสมมติในจอเท่านั้นส่วนนอกจอ ฝ่ายชายมีครอบครัวแล้ว ภรรยาทำงานธนาคาs และบุตรชายกำลังศึกษาต่อปริญญาตรีด้านเศรษฐศาสตs์ เพียงแต่ไม่ค่อยมีเวลาได้กลับบ้านเพราะทุ่มเทกับงาน